یکی از چیز هایی که عمیقا متوجهش شدم و یاد گرفتم، اهمیت عمیق نشدن در مورد مسائل مختلف زندگیه...
اولین باری که متوجه ارتباط همچین نکته ای با توان ادامه دادن شدم، وقتی بود که به طور اتفاقی ویدیو ای از وودی الن در مورد دیدگاهش نسبت به زندگی رو تماشا کردم:
و برای اولین بار نسبت به این عادت آگاهی پیدا کردم و حالا، سال ها پس از اولین باری که این ویدیو رو دیدم، بار ها و بار ها دنیا به من حقیقت داشتنش رو ثابت کرده...
دنیای اطراف ما، اجتماع بزرگ و غیر قابل کنترلی که مارو احاطه کرده، تصمیماتی که دستی درشون نداریم و مهم ترین ابعاد زندگی ما رو معین میکنن، همه و همه حقایق تلخ و تاریکی هستن که در لحظه لحظه روز های ما جریان دارن و ما فقط دو انتخاب در مواجه با اون ها داریم...
اکثر اوقات ترجیح میدیم که به مسائل به صورت واقع گرایانه نگاه و یک بار برای همیشه موضع خودمون رو مشخص کنیم و راهی سفر مون به سمت مقصد نهایی بشیم...
ولی همیشه پس این نگاه های واقعی و عمیق به زندگی، یه سیاهی وهم انگیز آماده است که آهسته و آروم آخرین هاله های امید و توان ادامه دادن رو از روح تون بیرون بکشه و با خاکستری از آرزو های تحقق نیافتنی تنهاتون بذاره...
پس... یه روز به خودمون میایم و می فهمیم که، درسته... وقتی خوشحال تر ام که متوجه گذر زمان نیستم... وقتی شاداب ترم که به پایان واقعی همه این روز ها فکر نمی کنم... وقتی قدم هایم را بی پروا بر می دارم که در رویاهایم غرق شده ام و دنیا برای من، به ساز من می رقصد...
این بماند برای من ای که می خواهد زندگی کند...
این بماند برای من هایی که می خواهند زندگی کنند...
این بماند تا از یاد ها پاک نشود... که هیچ وقت نصیب ما آن تصور زیبا و شاعرانه نبود و نیست... یاد می گیریم و مهره هایمان را جور دیگر حرکت می دهیم... دنیا همراه ما نبود و نیست... ما دنیا را در مرور لحظه هایمان خواهیم شناخت و از ترفند هایش فرار خواهیم کرد...
این بماند برای روزی که همه چیز رو به راه می شود و آن روز، یکدیگر را ملاقات خواهیم کرد...
این بماند برای من ای که نمی خواهد زندگی کند...
و همین الان به طرز بامزه ای توجهم به متن که قطعه ای که همراه نوشتن این مطلب می شنیدم جلب شد که برای یک از دست رفته نوشته شده :)
باشد زمانی که رفتیم، ترانه هایی بال پرواز مان شوند...
