سودا آرام از میان غریبه هایی که با آنها زندگی می‌کرد رد شد. چهره سرد. گذشت و عبور کرد. صدای دعوت زخم ها به گوش می‌رسید. غریبه ها با دلی سبک از خنجر ها خواست حضور می‌کردند. نه برای سودا. سودا عبور کرد و رفت. سودا یک قاب قدیمی بود. از آنهایی که در مجموعه های هنری گذرا به چشم می‌آیند و راهی به دل تماشاچی ها پیدا نمی‌کنند. تماشاچی ها می‌گذرند. سودا هم گذر می‌کند.