باستر: حالا کمک ام میکنی یا نه... هرچقدر بیشتر برای این آدم متظاهر تلاش کنی بیشتر داری وقت رو هدر میدی... من میخوام بمیرم و این باید بزو-
: بی عرضه!
: بزرگ شو!
: فکر میکنی بقیه چیکار میکنن؟
: چرا منتظری؟
باستر: برای مردن باید چیکار کنم؟
مرگ: هیچ کار.
باستر: شوخی جالبی بود... ولی من روی تصمیمم مصمم ام... قرار نیست منصرف بشم...
مرگ: ...
باستر: نه؟ دیگه جواب نمیدی؟
مرگ: چرا برای مرگ می جنگی؟
باستر: هاه... بامزه است... چرا؟... چون از جنگیدن تو زندگیم خسته شدم.
مرگ: و چرا از من برای این ملاقات دعوت کردی؟
باستر: من کاری نکردم.
باستر: میدونی، می تونیم انتظار رو کمترش کنیم...
مرگ: همینطور هم هست.
باستر: خب پس... این یعنی پیمان مون بسته شد؟
مرگ: تو با سفر آشنایی؟
باستر: منظورت، مرگه؟
مرگ: مرگ برای راهی شدن سفر کافی نیست.
باستر: داری میگی نمی خوای بهم کمک کنی؟
مرگ: من چیزی را می گویم که نمی گویی.
باستر: به اندازه کافی برای همسرم پول کنار گذاشتم... برای تامین بچه هامون تا دانشگاه باید کافی باشه...
مرگ: و کودک در انتظار چطور؟
باستر: گفتم که، حواسم بهشون هست... الکی نمی ذارم برم...
مرگ: من از فرزندانت صحبت نکردم.
مرگ: چطور مرا احضار کردی؟
باستر: نمی دونم... توضیحی براش ندارم...
مرگ: از من چه می خواهی؟
باستر: من نیاز دارم که بمیرم... بزودی...
مرگ: همینطور هم هست.
۹۴۰ روز از شروع نوشتن من اینجا میگذره و طبق عادت همیشه برگشتم تا متنی بنویسم و اینجا به اشتراک بذارم! D:
این دفعه، جرئتی کردم و میخوام از حرف هایی که به این مکان نمیرسن بگم و اینکه چه سرنوشتی براشون رقم میخوره...
توماس از بچگی یتیم بود و توسط پدر و مادربزرگش بزرگ شده بود؛ وقتی که ما همدیگه رو برای اولین بار ملاقات کردیم، من توی غرفه سینمای شهر مشغول آماده کردن خوراکی ها بودم که دیدمش بدون اینکه اطلاع یا هدف خاصی از اومدن به اینجا داشته باشه، داره ازم میپرسه که چه فیلم ای رو برای دیدن پیشنهاد میکنم و فیلم ها درباره چی ان...
- از رنگ های پالت ام خوشت میاد؟
صدای مرد خوش قامت ای که رو به روی آینه ای که به نظر محل گریم اش می آمد ایستاده بود، به گوش رسید.
حرف زیادی برای گفتن ندارم ولی از اونجایی که به این روز رسیدیم و عمر این وبلاگ داره هر روز بیشتر میشه، گفتم بد نیست اگه یه چیزی بنویسم...
و از اون موقع کلی آدمای جدید اینجا جمع شدن! پس به همین مناسبت...
دوباره چرت و پرت میگیم! D:
مدتیه که علی رغم این حقیقت که همیشه در خلوت خودم هستم، احساس تنهایی می کنم و این حس رو تا به حال به این شکل تجربه نکرده بودم؛ و بعد مطالعه مطالب وبلاگ های مختلف (تا جایی که از بین اسپم ها قابل رویت بود) حتی بیشتر باعث شد که بخوام چیزی بنویسم و قلم به دست بگیرم؛ چون که دلم تنگ دورانی شد که بخشی از اون نبودم ولی احتمالا جمع های وبلاگ نویسی عظیم و صمیمی ای وجود داشتن...
برای من تلاش وبلاگ نویس های قدیمی جذابه؛ مرور وبلاگ هایی با چندین و چند صفحه مطلب از سالها پیش، انگیزه و علاقه برای نوشتن و بیان احساسات؛ صادقانه باعث میشن که من هم بخوام از هر چه که به ذهنم می آید بنویسم تا روزی شاید واقعا «روان گردان قلم» معنا پیدا کنه!
پس... حالا که این طور شد... دور هم چرت و پرت میگیم :)
